Resonantie

In de jaren ’90 – ik was rond de 15 jaar – maakte ik muziekcollages met behulp van een dubbel cassettedeck. Een rec + play en pauzeknop en gevoel voor timing was alles wat ik nodig had.

Een keer monteerde ik baldadig alle hysterisch-hoge stukjes van de favoriete zangeressen van mijn zusje naadloos achter elkaar. Trijntje, Bonnie, Whitney, Laura Pausini, Celine Dion… Dat zij daar toen boos om werd, kan ze zich niet meer herinneren. Nu lacht ze erom, want: ‘Toen werd er tenminste nog écht gezongen!’

Net of we toen al wisten dat we het állemaal mee zouden gaan maken. De liefde, de euforie, het verscheurend drama uit die ballades… Ja, het kwam al luid uit onze kamers zetten toen we pas rond de vijftien waren. 

Hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is, hou óp met me, hoor. Nee, please, niet met me stoppen, I will always love you, my heart will go on! En soms is het genoeg geweest en zing ik ook: you’d better stop. Maar bij het vieren van onze herinneringen geven we een grote ‘slinger’ aan de volumeknop. 

Haak in, dein mee! Alle aanstekers in de lucht en wait for it. Hoor het in muziek verbeeld: hoe alles wat wij te vertellen hebben uiteindelijk zo hetzelfde klinkt.